Meerten van der Werf

Meerten, sinds wanneer ben jij lid:
Ik ben lid sinds officieus sinds 1996, officieel sinds 1999.

Waarom ben je lid geworden:
Omdat ik samen met mijn vrouw Marieke in 1996 al door wijlen Joop van der Zwet werd gevraagd om samen een (gast)rolletje te spelen. Daar ben ik besmet geraakt met het Pankras virus en niet meer weggegaan.

Wat was je eerste rol:
De kok in ‘Een beeld van een man’.

Wat vind je het leukste bij Pankras:
Het leukste bij Pankras vind ik: De gezelligheid en het feit dat je soms letterlijk nergens over kan praten.

Wat zou je graag nog eens spelen:
Dat weet ik eigenlijk niet. Ik vind heel veel dingen leuk, maar er zijn natuurlijk altijd stukken of rollen die je meer dan andere bijblijven. Ik speel gewoon heel graag toneel.

Wat doe je altijd vlak voor een uitvoering:
Rustig op de bank zitten met mijn toneelboekje of mobiel (spelletje doen). Ik zoek een beetje rust en stilte voordat het doek opengaat.

Heb je verder nog hobby’s:
Hockey.

Welke rol zou je graag nog eens spelen:
De rol van Jake in het stuk ‘Vuur in de sneeuw’ van Sam Shepard of de rol (ook) van Jake in het stuk ‘Jake’s vrouwen’ van Neil Simon.

Welk moment vergeet je nooit meer:
In de rol van ‘Ernst’ in het stuk ‘Een gekkenhuis in het ziekenhuis’ speelde ik een zeer verwijfde verpleger. Dat was al heel komisch, maar op enig moment wordt hij door één van de patiënten op het bed getrokken. De bedden waren door de bouwploeg met houten blokjes op wielen gezet, waarvan er één in de derde voorstelling afbrak. We zakten letterlijk door het bed. De hele zaal lag in een deuk, maar we improviseerden stoïcijns door tot na een minuut ongeveer een leeg kratje bier het toneel opkwam om het bed te ondersteunen. Het publiek lag helemaal dubbel van het lachen, maar vroeg zich na afloop wel af of het er soms bij hoorde. Nee natuurlijk, maar we hadden kennelijk zo goed doorgespeeld dat ze dachten dat het ingestudeerd was. De laatste voorstelling was alles in orde verzekerde de bouwploeg ons, maar nee hoor! We zakten er op hetzelfde moment gewoon weer doorheen. Toen kwam het kratje bier iets sneller, maar nu konden we op toneel ook onze lach niet meer inhouden. Hilarisch!

Foto: Meerten (links) als Ernst in ‘Een gekkenhuis in het ziekenhuis’ (2016)